تاریخچه شیرجه
مورخان براین باورند که تاریخ مسابقات شیرجه به کشور یونان باستان باز می گردد 
ولی تنها اطلاعی که در این باره وجود دارد مربوط به نقوش مقبره ای در شهر ناپل در کشور ایتالیا می باشد که قدمت آن به ۲۵۰۰ سال می رسد. در روی سقف این مقبره تصویر مردی مشاهده می شود که در حال شیرجه زدن از روی سکوی مرتفعی می باشد که احتمالا باید صخره یا پرتگاهی بوده باشد. پیشگامان ورزش شیرجه افرادی بودند که با پرش از روی صخره ها و پرتگاه ها به درون آبهای دریای آکاپولکو به شهرت رسیدند.
بعدها در قرن ۱۷ هنگامی که ژیمناست های آلمانی و سوئدی برای ایمنی بیشتر حرکات نمایشی خود را در سواحل دریا انجام می دادند و عده ی کثیری را برای تماشا به ساحل می کشاندند، آهسته آهسته این رشته ی ورزشی تکمیل شد. نهایتا تمرینات ژیمناستیک آنان به یک رشته ی ورزشی تبدیل شد که به آن شیرجه ی آزاد گفته می شود. واژه یی که حتی پس از ورود این رشته به مسابقات المپیک سنت لوئیس آمریکا در سال ۱۹۰۴ به صورت شیرجه و شنا در زیر آب همچنان به آن اطلاق گردید.
در انگلستان و در قرن ۱۷ ابتدا مسابقات شیرجه ی ساده در برکه ها و رودخانه ها و بندرها و از روی رودخانه ها، پل ها و صخره ها انجام می شد. در سال ۱۸۸۹ مسابقات شیرجه ی ساده برای اولین بار در اسکاتلند برگزار شد که ارتفاع سکوی شیرجه ۲متر بود. در سال ۱۸۹۵ جامعه ی غریق انگلستان اولین مسابقات شیرجه ی ساده را در لندن ترتیب داد که ارتفاع سکوی پرش در این مسابقات ۵ و ۱۰ متر بود و در سال ۱۹۰۸ شیرجه به عنوان یک ورزش حرفه ای وارد المپیک شد و دارای زیبایی و فرم و حرکات و امتیاز بندی شد.
بعد از المپیک ۱۹۲۴ پاریس مسابقات شیرجه به صورت مدرن برگزار گردید. در سال ۱۹۲۹ سیستم تقسیم بندی شیرجه ها با توجه به حالت شروع از روی سکو یا تخته، حالت رو به آب یا پشت به آب و یا مسیر چرخش در هوا به طرف جلو یا عقب و چرخش های حول محور عرضی یا طولی به شش گروه یا خانواده تقسیم شدند.
در ابتدا شیرجه ها به ترتیب شماره از یک تا ۵۶ شماره گذاری شده بودند. این روش تا زمان المپیک ۱۹۵۶ ملبورن که نحوه ی شماره گذاری به صورت فعلی برای شیرجه ها ایجاد شد، ادامه داشت. کشور بریتانیا که جزء کشورهایی است که مدت ۷۸ سال پیشگام شیرجه ی انفرادی بوده است می تواند همچنان به عنوان معرفی کننده ی رشته ی شیرجه ی جدید از سایر کشورها پیشی گیرد.
درباره شیرجه بیشتر بدانیم
تا سال ۱۹۹۶ آتلانتا، شیرجه از تخته ی فنری ۳ متر و سکوی ۱۰ متر همچنان اجرا می شد با این تفاوت که در مدل جدید یک تیم ۲ نفره، همزمان و در یک ارتفاع از تختهی ۲ متر یا سکوی ۱۰ متر به صورت همزمان شیرجه می روند و هماهنگی و نظم حرکات آنها توسط داوران سنجیده می شود. این رشته از شیرجه به نام شیرجه های هماهنگ نامیده می شود .
ورزشکاران رشته ی شیرجه چه از ارتفاع بلند شیرجه روند و چه از ارتفاع کوتاه جزو شجاع ترین و هنرمند ترین ورزشکاران به حساب می آیند. آنها برای اجرای این حرکت به هماهنگی زیاد عصب و عضله نیاز دارند چرا که جهش آنان از سکوی ۱۰ متری انرژی کافی برای رسیدن به سرعت ۵۵ مایل در ساعت را در لحظه ی برخورد با سطح آب فراهم می کند. سرعتی که اگر در هنگام برخورد با آب، فرد دچار اشتباه شود و یا کاملا عمود نباشد با خطر بسیار جدی رو به رو خواهد بود.
به طور مثال در مسابقات ۱۹۸۸ المپیک سئول مشاهده گردید که گرگ لگانیس قهرمان آمریکایی و ستاره ی مسابقات در حین اجرای حرکات ۵/۲ فرنگی از تخته ی سه متر به تخته برخورد نمود و آب استخر را خونی کرد. خوشبختانه جراحت وی با چند بخیه بهبود یافت و وی به مسابقات ادامه داد و قهرمان این مسابقات شد. مثال دیگر آن که دیمیتری سائوتین قهرمان روسی در المپیک گذشته و مسابقات جهانی در المپیک ۲۰۰۴ آتن در مسابقات شیرجه ی هماهنگ از تخته ی سه متر با تخته برخورد کرد و باعث شد تیم روسیه از مقام اول به مقام یکی مانده به آخر تغییر مکان دهد که باعث حیرت همگان در این رشته شد. به هر حال در المپیک ۲۰۰۴ آتن نیز مسابقات به همین شکل برگزار گردید و با توجه به اینکه ۳۰ مدال در این رشته ها توزیع می شد اکثر کشورهای صاحب نام شیرجه مانند: چین، آمریکا و روسیه کوشیدند تا با برنامه ریزی صحیح در این مسابقات مدال بیاورند.
ما برای ارزشیابی فیزیولوژیکی، به ساده ترین روش یعنی، درجه بندی ذهنی فعالیت اشاره می کنیم. در برخی از موارد استفاده از ساده ترین فشارهای تمرینی جزو بهترین روش محسوب می شوند. این نکته زمانی به کار خواهد رفت که ما از اندازه گیری میزان تلاش ادراک شده استفاده کنیم. ما می توانیم با یک سؤال ساده از شیرجه رو در خصوص درجه بندی احساساتش اطلاعاتی را که بوسیله آزمون های آزمایشگاهی بدست می آید، به دست آوریم. میزان تلاش ادراک شده ی یک شیرجه رو، شیرجه ی معین با تعداد ضربان قلب، اکسیژن مصرفی و اسید لاکتیک خون در زمان فعالیت، همبستگی بالایی دارد .
به هر حال این ارتباط نزدیک بدان معنی نیست که چندان دقیق باشد زیرا رقم معینی از تعداد ضربان قلب به عنوان نشان دهنده ی فشار تمرین به سن ورزشکار، نوع تمرین، اضطراب و سایر عوامل بستگی دارد با این حال میزان تقلای ادراک شده یک راه ساده و کم خرج برای مربیان است که با آن فشار تجربه شده به وسیله ی شیرجه رو در طول تمرین را اندازه گیری کنند. این راه می تواند ارزشیابی کم خرج برای مربیان باشد که با آن فشار تجربه شده به وسیله ی شیرجه رو در طول تمرین را اندازه گیری و شرایط خستگی حاد را شناسایی کنند.
با وجود ارتباط قوی با شاخص های فیزیولوژیکی فشار جسمانی مانند (تعداد ضربان قلب، اسید لاکتیک خون، اکسیژن مصرفی)، اجرای آسان ارزشیابی فوری از فعالیت های تمرینی و هزینه ی کم این آزمون، می تواند به طور وسیع از سوی مربیان مورد استفاده قرار گیرد. با توجه به اهمیت اندازه گیری تعداد ضربان قلب و میزان اسید لاکتیک و اکسیژن مصرفی در این نوبت فقط به اندازه گیری ضربان قلب اشاره خواهیم کرد. میزان ضربان قلب در تمرین و بعد از آن با توجه به شدت تمرین افزایش می یابد و اگر شیرجه رو توانایی خود را بهبود بخشد ضربان کاهش پیدا خواهد کرد که این به عنوان شاخصی بزرگترین خطری که افراد را در زمان شیرجه رفتن تهدید می کند این است که از ناحیه ی سر با کف استخر یا اشیاء زیر آب در محل هایی که شناخته شده نمی باشند، برخورد نماید.
در ابتدا صورت می گیرد تقسیم سال به فصل و فصل به دوره های بزرگی است که در هر کدام از این دوره ها هدف های متفاوتی پیگیری می شود هدف هایی که مرتبط با سازگاری مورد نیاز به انواع تمریناتی است که برای ایجاد سازگاری به کار می رود.
- دوره ی آمادگی عمومی
- دوره ی آمادگی ویژه
- دوره ی مسابقات
- دوره ی کاهش تمرین
ارزشیابی بیومکانیکی
جهت ارزشیابی بیومکانیکی در شیرجه با توجه به تکنولوژی روز از وسایل متفاوتی استفاده می شود ولی با توجه به امکانات موجود در کشور به استفاده از فیلم ویدئو که آگاهی ما از مکانیک شیرجه را افزایش می دهد اشاره خواهیم کرد. ما اکنون در حال وارد شدن به مرحله ای هستیم که فیلم ویدئو برای تشخیص و شناسایی مکانیک تکنیکهای مختلف شیرجه مورد استفاده قرار می گیرد که برای نشان دادن شتاب های منفی، عدم شتاب مکفی، نقص در کشش تشخیص مرکز ثقل بدن در چرخش ها دقیق ترین ابزار تشخیص است. برای این کار به وسیله ی یک دستگاه فیلم برداری از شیرجه و هنگام اجرای حرکت روی دایو یا سکو و یا تراپلین فیلم گرفته میشود و علائم ویدئویی به کامپیوتر منتقل می شود. چون دوربین ویدئویی تصویر را در هر ثانیه ضبط می کند، می توان در هر ثانیه از هر حرکت ۲۰ فریم یا بیشتر بدست آورد در حالی که شیرجه روها ۲تا۳ ثانیه برای تکمیل یک حرکت فرصت دارند بنابراین بررسی محتوای فیلم به صورت انفرادی برای شیر جهرو یا مربی و با همراه، کمک قابل توجهی در رابطه با بهبود در اجرای حرکات می باشد.
به طور کلی در تمام مسابقات رسمی شیرجه قوانینی از طرف فینسا به اجرا در می آید که بخشی از آنها را در اختیار شما قرار می دهیم .
تخته ها و سکوهای پرش و نیز تمامی تجهیزات شیرجه بایستی بر اساس قوانین فینا بوده و نود روز قبل از مسابقات توسط یکی از نمایندگان فینا و یکی از اعضای کمیته ی فنی شیرجه (Technical Diving Committee) تأیید گردد.
تجهیزات شیرجه در روز مسابقه و زمانی که هیچ مسابقه ای در همان استخر برگزار نمی شود باید در دسترس کلیدی ورزشکاران قرار داشته باشد تا آنها بتوانند تمرین کنند و آمادگی لازم را برای کار کردن با آن وسایل به دست آورند البته باید در زمانی باشد که در آن استخر مسابقه ی نهایی شنا یا واترپلو یا توزیع مدال نباشد
در مسابقات مقدماتی تعیین نوبت شیرجه روندگان به وسیله ی قرعه کشی انجام می شود. در مسابقات نیمه نهایی (semi- finals)شیرجه روندگان به همان ترتیب مقدماتی شیرجه خواهند رفت. در مسابقات نهایی به شرطی که سیستم تورنمنت T . S نباشد شیرجه روندگان برعکس مقام هایی که در نیمه نهایی به دست آورده اند شیرجه خواهند رفت ولی اگر سیستم تورنمنت باشد شیرجه روندگان باید در تمامی جلسات باقی مانده ی رقابت بر اساس معکوس ترتیب امتیازات کلی کسب شده در پایان مسابقات مقدماتی به رقابت بپردازند، در حالی که امتیازات دو شیرجه رو مساوی باشد نوبت آنها به وسیله قرعه کشی تعیین خواهد شد.
شیرجه روندگان جوان تر از گروه سنی B(۱۴ و ۱۵ سال) اجازه ندارند در مسابقات المپیک قهرمانی جهان و کاپ جهانی شرکت کنند. این گروه سنی شیرجه روندگان، جوانانی را شامل می شود که در روز ۳۱ دسامبر سال برگزاری مسابقات سن آنها کمتر از ۱۴ سال باشد .
آسیب دیدگی در شیرجه
ممکن است این خطرات در هنگام شیرجه رفتن پیش آید . کار در روزها و هفته های تمرین را می توان نوع مثبت تحمل فشار به حساب آورد زیرا تمرین، توانائی های بدن در تولید انرژی و تحمل فشار جسمانی در اجرای شیرجه را افزایش میدهد.
- ورود بد به آب
- برخورد به تخته با سکوی پر
- فشار وارده به گوش ها
1 . برخورد به کف استخر با عمق کم آب و یا اشیاء زیر آب
ورود بد به آب : معمولا آسیب هایی که در اثر برخورد ناشیانه با آب پیش می آید جدی و خطرناک نیست و ممکن است چند لحظه سوزش در بدن ایجاد شود ولی در مدت کوتاهی برطرف می شود. اگر پاها هنگام ورود به آب بیش از حد برگردد و یا زودتر از زمان لازم شیرجه رو بدنش را به طرف بالا قوس دهد یعنی قبل از اینکه بدنش کاملا در آب فرو رود به سطح آب بیاید ممکن است ضربه ی شدیدی به مهره ی کمرش وارد شود
2. برخورد به تخته یا سکوی پرش : به طور کلی صدماتی که در اثر برخورد با تخته یا سکوی پرش پیش می آید، به ناحیه ی سر محدود می شود و این مسئله اغلب شامل شیرجه های گروه مهتاب (تو) و فرنگی می باشد که به علت خطای جدا شدن از سکو یا تخته ی پرش، پیش می آید و گاهی بسیار جدی می باشد اما به ندرت اتفاق می افتد. در هر حال جراحت وارده بر سر را باید جدی گرفت و در صدد معالجه ی پزشکی بر آمد.
3. فشار وارده به گوش ها : افرادی که به زکام یا ناراحتی های گوش یا سرما خوردگی مبتلا هستند نباید به عمق سه متری آب بروند چون ممکن است که گوش داخلی دچار عفونت شده یا پردهی صماخ گوش پاره شود. فشار آب همراه با عمق آب افزایش می یابد به طوری که سرعت افزایش آن برای هر فوت (%3 متر) حرکت به طرف پایین می باشد.
4. برخورد به کف استخر با عمق کم آب و یا اشیاء زیر آب : بزرگترین خطری که افراد را در زمان شیرجه رفتن تهدید می کند این است که از ناحیه ی سر با کف استخر یا اشیاء زیر آب در محل هایی که شناخته شده نمی باشند، برخورد نماید. این مسئله در بسیاری موارد موجب فلج نسبی به علت آسیب دیدگی نخاع و در موارد شدید منجر به مرگ خواهد شد. البته چنین اتفاقی به ندرت برای شیرجه روندگان در مسابقات پیش می آید زیرا عمق آب با قوانین و مقررات رسمی مطابقت دارد. عواملی که عمق آب را تعیین می کند و می توان آن را مورد بررسی قرار داد عبارتند از:
- ارتفاع قد و وزن شیرجه رونده و زاویه ی شیرجه نسبت به سطح آب.
- ارتفاع قد شیرجه رونده: برای جلوگیری از صدمات نباید هیچ گونه شیرجهای به طور عمودی
حتی در مورد لبه ی استخری در استخرهایی اجرا گردد که عمق آن کمتر از قد شیرجه رو در حالت کشیده (یعنی زمانی که بازوها در بالای سر قرار گرفته است) باشد. زمانی که بدن به طرف کف استخر حرکت می کند و در آب غوطه ور می شود، با نیروی پرتاب آب به طرف سطح مواجه می شود و به نیروی حرکتی زیادی برای رفتن بیشتر به عمق آب نیازمند خواهد بود.
فاصله ی آفت : اگر ارتفاع مشخص و معینی را در نظر بگیریم، همه ی شیرجه روندگان بدون توجه به وزن بدنشان با یک سرعت وارد آب خواهند شد. شتاب زمان ورود به آب فقط به فاصلهی افت بستگی دارد. از آنجا که نیروی حرکتی فرآیند حجم و شتاب بدن در زمان ورود به آب است شیرجه رفتن از ارتفاع زیاد نیز شتاب لحظه ی ورود به آب را افزایش داده و آب برای خنثی نمودن نیروی حرکتی زیاد به عمق بیشتری نیازمند خواهد بود.
زاویه ی ورود و عمق آب: زمانی که از لبه ی استخر یا سکوهای پرش کم ارتفاع به درون آب شیرجه زده می شود می توان از هر زاویه ای از زاویه ی نزدیک به خط عمود گرفته تا زاویه ی نزدیک به خط افق وارد آب شد. وظیفه ی شیرجه رونده این است که قبل از هر اقدامی در جهت شیرجه رفتن به درون آب عمق آب را بررسی کند. پرش به طور عمودی با پا به درون آب سریع ترین روش رسیدن به کف استخر است و این کار بهترین امتحان برای سنجش عمق آب می باشد. اگر عمق آب کم بود و امکان ورود عمودی به آب وجود نداشته باشد باید زاویه ورود به آب را متناسب با عمق آن تغییر داد.
اگر شیرجه رونده ای با زاویه ی۶۰ درجه نسبت به عمق آب شیرجه برود عمق آب باید ۵ فوت -۷ اینچ (۷۰/ ۱متر) باشد و اگر با زاویه ی ۳۰ درجه وارد آب شود به عمق ۴ فوت ( ۲۰/ ۱ متر) نیاز می باشد و اگر با زاویه ی ۱۵ درجه شیرجه برود عمق ۲ فوت (۶۱/۰ متر) کفایت می کند.
ورزشکاران رشته ی شیرجه چه از ارتفاع بلند شیرجه روند و چه از ارتفاع کوتاه جزو شجاع ترین و هنرمندترین ورزشکاران به حساب می آیند .
آب به عنوان یکی از عجیب ترین سیال ها خصوصیات منحصر به فردی دارد که آن را از سایر مایعات جدا می کند. خواص فیزیکی آب مانند چگالی، باعث ایجاد محیط بی مقاومتی می شود که به همین دلیل پزشکان برای بسیاری از دردهای مفصلی و عضلانی ورزش در آب را توصیه می کنند. اما جدا از ورزش های آبی به عنوان آب درمانی، صرفا شنا کردن در آب در فصل گرم می تواند لذت بخش باشد. البته توجه به برخی اصول سینماتیکی می تواند این فعالیت را مفرح تر کند.
راه کار مناسب برای ایجاد بزرگترین ضربه و صدای برخورد جسم با آب (splash) برای ایجاد کردن بزرگترین و ضربه و ایجاد بیشترین صدا در آب مهم ترین شریط ایجاد شرایط «من» است. البته همه این شرایط حجم آبی است که در استخر است. در گرمای تابستان شاید هیچ ورزشی لذت بخش تر از شنا و سایر ورزش های آبی نباشد. دانستن اصول علمی شنا و شیرجه می تواند این فعالیت ورزشی را لذت بخش تر کند.
در زیر نور آفتاب در استخر در حال راحت شدن از گرما و خنک کردن بدن خود هستید. البته بد نیست دوستان و آشنایان خود را با توپ کنوبال سرگرم کنید. مهم نیست که شما برای ایجاد صدای بیشتر در آب چقدر و چطور در آب می پرید. معمولا کسانی که در شیرجه نشسته ماهرند وقتی در آب شیرجه می زنند. صدای بیشتر و حباب بیشتری در آب ایجاد می کنند. برای ایجاد بیشترین و بزرگترین صدا در آب هنگام شیرجه زدن نیازی به این همه کار نیست و پریدن و شیرجه زدن در آب نیازمند آن است که کمی از جریان دینامیکی آب خبر داشته باشید و یک حقه سریع را بدانید و کمی هم در این زمینه تمرین کنید. در هنگام شیرجه نشسته چه اتفاقاتی می افتد.
اولین درس فیزیکی که باید بدانید بسیار ساده است و برای ایجاد یک صدای زیاد در هنگام شیرجه زدن باید همانند یک گوی عمل کنید.
تاد تراسکات پروفسور مهندس مکانیک در دانشگاه بریکهام یانگ کسی که برخورد آب و هوا را و رفتار مواد جامد را در این برخورد مطالعه کرده است، می گوید: شیرجه نشسته در آب همانند انداختن یک گوی در آب است. تا این که بدن به سطح آب در استخر برخورد می کند آب در فضای استخر سعی در آن دارد تا برای جسم وارد شده در آب برخورد فضا باز کند. از آنجایی که آب فضای دیگری ندارد تا به آنجا منتقل شود، سپس به بالا و پایین شروع به حرکت می کند. دوربین های فوق سریع عکسهای از این برخورد ثبت کرده اند که نشانگر آن است که اطراف شی که در آب وارد شده هاله ای همانند یک تاج در اطراف جسم شکل می گیرد.
ضربه اولیه در آب که او را معمولا «رادیال جت» می نامند بسیار سریع اتفاق می افتد و باعث می شود آب ۲۰ تا ۳۵ برابر سرعت حرکت خود را افزایش دهد. تراس کات می گوید این ضربه همان چیزی است که مرحله را در عرصه کشتی تکان میدهد.
هنگام ورود بدن به آب دنیای زیر آب بسیار جالب میشود. در این لحظه که یک بدن در آب خروجی و یک حفره بادی در آب شکل می گیرد. این حفره تشکیل شده در آب حدودا برابر حجم جسمی است که در آب فرو رفته است و معمولا همانند یک ساعت شنی در زیر آب می شود. بلافاصله پس از تشکیل در آب فشار آب باعث میشود تمامی پیرامون حفره و جسم وارد شده در آب پر از آب شود و سرانجام پس از پر شدن حفره توسط آب به نقطه ای می رسد که آن را در علم ورزش نقطه Pinch – off می نامند. پس از فرو رفتن جسم در آب، جسم هنوز در حال پایین رفتن است و پس از آن به سمت بالا حرکت می کند و از سطح آب بالا می زند. همه این اتفاقات پس از فرو رفتن کامل جسم در آب می افتد. فیزیکدانان آن را بیرون زدن آب با فشار می نامند. دقیقا به همین دلیل است که پس از شیرجه زدن، نیازی به انجام فعالیت خاصی ندارید و خود آب شما را بالا خواهد آورد. فقط هنگامی که به سطح آب رسیدید به دلیل این که چگالی مغز و سر انسان از آب بیشتر است، مجاری تنفسی شما داخل آب می ماند و لازم است که با زدن پا دوچرخه کاملا روی آب قرار گیرید .
یک فیزیکدان به نام استفان گلکل در دانشگاه توئنت معتقد است. اندازه کلی حفره ایجاد دهنده در آب به شدت به سرعت ضربه بستگی دارد. گلکل آزمایشاتی همانند تراسکات انجام داده است، اما با تفاوت آن که به جای کره و گوی از دیسک استفاده کرده است.
گلکل می گوید: اندازه و مقدار آب بیرون آمده از سطح آب، بستگی سرعت ضربه دارد و در این آزمایشات شکل فرو رفته در آب بسیار مهم است. شکل فرو رفته در آب هر چقدر منظم تر باشد، مقدار آب فوران شده هم بیشتر است. البته یکی از عوامل اصلی هم وزن جسم فرو رفته در آب است و هر چقدر وزن بیشتر باشد، حفره هوا هم تا مکان عمیق تری در آب فرو می رود.
شیرجه زدن درست اصولی دارد که عدم رعایت آنها می تواند صدمات جدی به بدن وارد کند. هر چقدر سطح تماس بدن هنگام ورود به آب بیشتر باشد، نیروی بیشتری وارد شده و صدای شدیدتری تولید خواهد شد. به دلیل نیروی زیاد وارده شیرجه رو احساس درد خواهد کرد. کسانی که علاقه دارند هنگام شیرجه زدن سروصدا ایجاد کنند، علاقه ای به شیرجه زدن به دست یا پا به صورت سوزنی ندارند. این افراد باید دقت کنند که به شکل نشسته شیرجه بزنند تا به شکم آنها صدمه ای وارد نشود . هر چقدر حفره ایجاد شده بزرگتر باشد، آب باید سریع تر برای پر کردن حفره در فضای استخر و آب حرکت کند ناتان کیم دانشمندی در دانشگاه شیکاگو که در حال تحقیق و مطالعه بر روی جریان دینامیک آب است، می گوید: شیرجه دست جمع بهتر از شیرجه با شکم است. در شیرجه دست جمع حفره ای عمیق تر درست می کند و این حفره متقارن تر و عمیق تر است، کیم می گوید: نشانه درستی شیرجه شما همین تقارن است. آب به سرعت سعی در پر کردن حفره های ایجاد شده توسط جسم فرو رفته در آب می باشد. وقتی که جسم کاملا وارد آب شده است و از همه جهتها فشار وارد می شود پس جریان آب انتخابی جز بالا رفتن ندارد.
راه دیگر برای بالا بردن سطح ضربه وارد شده به سطح آب آن است که جنبه های شیمیایی را هم در نظر بگیریم. تراستات آزمایشات مختلفی را تاکنون با کره و گویهای آب گریز و آب دوست انجام داده است. حجم حفره ایجاد شده در آب به میزان افزایش آب گریزی جنس جسم فرو رفته افزایش پیدا می کند و هر چقدر آب دوستی جنس جسم فرو رفته در آب بیشتر باشد حجم حفره ایجاد شده و مقداری صدای که تولید می کند کمتر است.
بدن انسان در کل آب گریز است. تراستات می گوید شما می توانید مقدار آب گریزی بدن را با پوشیدن یک لباس و یا یک لباس شنا و حتی کمربند شنا بالاتر هم ببرید علاوه بر این شما می توانید بدن خود را با یک ماده همانند وازلین آغشته کنید تا میزان آب گریزی بیشتر شود. البته زمانی که شما خود را کاملا به وازلین آغشته کرده اید و از سکوی بلند شیرجه می خواهید پرش کنید، ممکن است به اندازه کافی دوستان و آشنایان را تحت تاثیر قرار ندهید.
(رضا ملازینل)
