بخش دوم از سیستم های انرژی: آستانه بی هوازی

آستانه بی هوازی (AT): نقطه ای را که در آن تولید اسید لاکتیک به سرعت افزایش می یابد، دوره آستانه بی هوازی می نامند. شناگران برای انجام این بخش از تمرین بایستی ضربانی حدود ۲۰ تا ۳۰ ضربه، کمتر از ضربان بیشینه داشته باشند. بهترین مسافت های تکرار برای این نوع تمرین ۵۰ متر تا ۴۰۰ متر می باشد. هر چه مسافت تکرارها کوتاه تر باشند، زمان استراحت نیز کاهش می یابد.

بخش اول از سیستم های انرژی: بخش هوازی

تمرینات هوازی با شدتی کمتر از تمرینات آستانه بی هوازی انجام می شود. بدن و ماهیچه ها می توانند از عهده مقدار اسید لاکتیک تولید شده در این تمرینات برآیند، زیرا اسید لاکتیک زیادی در ماهیچه ها تجمع نمی یابد. شناگران نه فقط هنگام انجام تمرینات با شدت بالا بلکه در هنگام شنا با هر شدتی اسید لاکتیک ترشح می کنند. در تمرینات بخش اول که کمترین شدت را دارند، مقدار بسیار کمی اسید لاکتیک ترشح می شود. در صورتی که در هنگام اجرای تمرینات با شدت بالا مقادیر زیادی اسید لاکتیک ترشح خواهد شد، سه نوع از تمرینات هوازی (  A1, A2, A3)، تعادل بین تمامی تمرینات مربوط به این بخش و افزایش ظرفیت هوازی[۱] را فراهم می کنند.