آموختن مهارت‌های جدید و اصلاح مهارت‌های قدیمی

مهارت‌های جدید و مهارت‌های قدیمی

می‌خواهم یک بار دیگر روی توصیف اثر متقابل بینسیستم‌های عصب و عضله تمرکز کنم تا توضیح دهم که چطور این تعاملات ‏با آموختن مهارت‌های جدید و تغییرات مهارت‌هایقدیمی مرتبط هستند. مهارت‌هایی که ما می‌آموزیم توسط مغز، در ابتدا با ‏تمرکز ذهن و سپس با پایین آوردن سطح آگاهی از هوشیاری کنترل می‌شوند.‏
با تمرین هدفمند، گروهی از حرکات مرتبط می‌توانند در مهارت‌هایی که در ناخودآگاه قرار می‌گیرند، سازمان‌دهی شوند. برای یک ‏قهرمان هدف باید آموختن یک مهارت باشد به‌طوری‌کهاین مهارت بدون تفکر آگاهانه (آگاهی ذهن) یا حداقلی از آن انجام شود. ‏قهرمانان باید توانایی انجام یک مهارت در رقابتیمشابه با دوچرخه‌سواری یا اتومبیل‌رانی را داشته باشند؛ یعنی‎ ‎باید بتوانند ‏درحالی‌که به چیز دیگری فکر می‌کنند به محرک‌ها پاسخ داده و عکس‌العمل سریع داشته باشند.‏
اجرای این مهارت‌ها نیاز به ساعت‌ها، هفته‌ها یا حتی سال‌ها تمرین و تمرکز دارد. چنین تمرینی جنبه‌های عکس‌العملی را بهبود ‏می‌بخشد. جایی که شروع یک مهارت باعث ایجادمجموعه‌ای از پیام‌های سیستم عصبی مرکزی می‌شود که از پیش برنامه‌ریزی ‏شده‌اند و به‌نوبه خود مجموعه‌های هماهنگ از حرکات را تولید می‌کند؛ مانند فشار دادن یک کلید بر صفحه‌کلید کامپیوتر که ‏نوشته و برنامه نصب شده پیشینرا برای اجرای یک عملکرد معین به راه می‌اندازد. جستجو سریع‌تر از این که بتوان توصیف کرد ‏یا حتی قابل تصور باشد اتفاق می‌افتد. در شیوه‌ای مشابه، ورود بازوی شناگر به آب باید دسته‌های هماهنگ حرکات را که از ‏تمرینات قبلی ملکه ذهن شناگر شده‌اند، به راه بیندازد.‏
به بیان دیگر اجرای یک مهارت ویژه، دسته‌ای از تارهایعصبی را درگیر می‌کند که پیام‌های خفیف عصبی را به ماهیچه‌ها انتقال ‏می‌دهند و باعث می‌شوند آن‌ها در یک ترتیبو توالی خاص منقبض شوند. این انقباض حرکت مفاصل اسکلتی مختلف را در یک ‏حرکت منظم ادغام می‌کند. اخیراً نویسندگان دو کتاب مشهور که قبلاً ذکر کردم، کد ورزشکاران نخبه ‏ و بازده ‏ سعی کردند ‏چگونگی سپرده شدن مهارت‌ها به بخش ناخودآگاه ذهن را توصیف کنند. این موضوع به اهمیتمیلین بر می‌گردد که شما در ‏تصویر 1.15‏‎ ‎دیدید. میلینپوشش محافظتی است که آکسون یک عصب را می‌پوشاند.‏
همچنین میلین یک بافت محافظتی اطراف تار‌های عصبیاست که از آن‌ها محافظت و حمایت می‌کند. همان‌طور که قبلاً گفته ‏شد، هر زمان که ما یک مهارت را انجام می‌دهیم، میلیناطراف مسیرهای تارهای عصبی برخی تار‌های ماهیچه مسئول افزایش ‏میلین مجاور آن تارها است؛ به‌عبارت‌دیگر، هر چه میلین ضخیم‌تر می‌شود، تار عصبی می‌تواند تحریکاتش را سریع‌تر و دقیق‌تر ‏انتقال دهد. در این زمان، عکس‌العمل به‌صورت خودکار عمل می‌کند، بنابراین تنها یک تحریک عصبیبرای فعال کردن مسیر ‏عصبی خاصی مورد نیاز خواهد بود تا انقباض عضله در اجرای یک مهارت خاص را هماهنگ کند. درنتیجه با رسیدن یک پیام ‏عصبی به سیستم عصبیمرکزی، چرخه اعصاب حرکتی ما سریع‌تر واکنش نشان می‌دهدنسبت به آن‌هایی که کار را با درک ‏آگاهانه انجام می‌دهند. اگر بخواهید یک نقشه از پیش تعیین‌شده را بخوانید این نتایجدر اجرای این مهارت مشخص می‌شود.‏
مشکل زمانی به وجود می‌آید که یک بخش از نقشه اشتباه باشد و نیاز به اصلاح داشته باشد. اصلاح نیاز به سطح ثابتی از آگاهی ‏در ورزشکار برای حذف یک بخش از مسیر از پیشتعیین‌شده و جایگزین کردن آن با یک بخش جدید دارد. با کوچک‌ترین ‏کم‌توجهی، سیستم عصبی به نقشه قدیمی باز می‌گردد و نقشه جدید و بهتر برای رسیدن به مقصد را فراموش می‌کند. از آنجایی ‏که برای خوانش صحیح مسیر تغییر پیداکرده نسبت به قبل، به تمرکز کمتری نیاز خواهد است، اغلب اوقات نسبت به مسیر ‏قدیمی ترجیح داده می‌شود. از نظر سیستم عصبی، ما میلین اطراف بخش ویرایش شده از یک مسیر عصبی خاص را افزایش ‏می‌دهیم تا زمانی که جایگزین مسیر قدیمی ‌شود و می‌تواند بدون ایجاد اشتباه با یک سطح پایینی از تمرکز پیگیری شود.‏
این اتفاق به دلیل پوشیده شدن تار‌های عصبی با اضافه شدن میلین در بخش‌های تغییریافته، رخ می‌دهد که سرعت و قدرت ‏تکانه‌های عصبی در هنگام انتقال از این بخش‌ها از مسیر خوانش را افزایش می‌دهد. قدرت تکانه عصبی در بخش‌های جدید و ‏صحیح از یک مسیر موتور عصبی نسبت به بخش قدیمی و اشتباه، قدرت بیشتری پیدا می‌کند. بخش تغییر پیدا کرده، یکپارچه‌تر ‏و خودکارتر به نقطه‌ای می‌رسد که به مسیر ترجیحی سیستم عصبی برای انجام یک مهارت تبدیل می‌شود.‏
این توضیح به خوانندگان کمک می‌کند تا دشواری تغییرمسیر مربوط به یک مهارت قدیمی و دلیل امکان ایجاداحساس جدید ‏در یک شناگر برای یک دوره زمانی در طول دوره آموزشی را درک کنند. بسیاری از ورزشکاران انتظار دارند یک مهارت صحیح ‏فوراً یک احساس خوب و قدرتمند در آن‌هاایجاد کند. بااین‌حال، به‌خصوص در یک مسابقه سرعتیمعمولاً این موضوع مشکل ‏مهمی نیست. ممکن است یکمسیر جدید تا زمانی که جایگزین مسیر اشتباه از حلقه بازخورد شود، احساس کند شدن، ‏هماهنگی کمتر، کارایی و تأثیر کمتر به ما القاء کند.‏
اگر این نظرات درباره توانایی میلین صحیح باشد، اصلاح یک مهارت به هفته‌ها و شاید ماه‌ها تلاش متمرکز برای اضافه شدن ‏میلین در طول بخشی از مسیر عصبی در یک مهارت خاص که باید تغییر کند، نیاز داشته باشد. در ابتدا، این کار به یک تمرکز ‏زیاد و دائم نیاز دارد. هر اشتباهی یک قدم بزرگ برای بازگشت به مسیر قبلی است. در این موارد، ورزشکار باید تلاشش را دو برابر ‏کند تا مهارت مورد نظر را با تمام تمرکز انجام دهد. این اتفاق ممکن است به‌آرامی رخ دهد، شاید تفکیک مهارت‌ها به بخش‌های ‏کوچک‌تر بتواند به ورزشکار کمک کند که مهارت اشتباه قبلی را فراموش کرده و مهارت جدیدرا جایگزین آن کند. البته این ‏مرحله اول است. ورزشکاران بایدبتوانند در سرعت رقابت، مهارت را به‌درستی انجام دهند چه استراحت کرده باشند و چه در زمان ‏خستگی و بلافاصله بخواهند آن مهارت را انجام دهند.‏
به‌طور دقیق‌تر مشکل زمانی است که یک یا چند تا از ادراک شناگر، تصوراتی نادرست باشد. شناگران می‌گویند که احساس ‏می‌کنند مهارت جدید اشتباه، ناهماهنگ و کند است که چند مورد آن در اینجا ذکر شده است. ممکن است شناگری معتقد باشد ‏که یک مهارت جدید را به‌درستی انجام می‌دهند، درحالی‌کهواقعیت این نیست، این احساس درستی مهارت به ایندلیل است که ‏کاملاً شبیه قبل شنا می‌کند.‏
مربیان می‌توانند در اولین مراحل با شمارش تعداد استروک و گرفتن زمان شنای شناگران به روند یادگیری شناگران کمک کنند ‏تا به آن‌ها نشان دهند علی‌رغم احساس بدی که دارند، تکنیک جدید در شنای آن‌ها اثر مثبتی دارد. زمانی که به‌درستی تکنیک ‏جدید را انجام نمی‌دهند، گرفتن فیلم ونشان دادن آن نیز به ورزشکاران کمک می‌کند و همچنین کمک می‌کندتا آن‌ها احساس ‏خاصی پیدا کنند حتی اگر حرکت صحیح را خارج از آب تکرار کنند.‏
تحقیقات یادگیری حرکتی نشان می‌دهند که تمرین با سرعت مسابقه سریع‌ترین راه برای تغییر یک مهارت است. یکورزشکار ‏درک می‌کند که برای تغییر چه چیزی تلاش می‌کند؛زیرا در مقایسه با سرعت‌های کمتر، مسیر‌های عصبی در هنگام مسابقه به ‏روش متفاوتی درگیر خواهند شد و همچنینهماهنگی تکانه‌های عصبی حرکتی در تار‌های عضلانیمختلف در یک گروه از ‏عضلات اصلی و خاص نیز می‌تواند در سرعت رقابت نسبت به‌سرعت پایین متفاوت باشد.‏
در این رابطه، اخیراً انجام تمرین سرعت مسابقه در مسافت کوتاه ‏ (‏USRPT‏) یک ابزار خوب برای بهبود مهارت‌ها معرفیشده ‏است زیرا به شناگران اجازه می‌دهد با سرعت مسابقه تمرین کنند درحالی‌که خسته نیستند یا فقط کمی خسته هستند که ‏شرایطی است که به آموزش کمک می‌کند؛ بنابراین،این نوع از تمرینات باید پایه و اساس اصلاح تکنیک‌هایشنا باشد. اگرچه، در ‏انتهای مسیر زمانی که مهارت در حال خودکار شدن است، نیاز هست که تمرینات در شرایطخستگی نیز اجرا شوند.‏

منبع: کتاب مبانی مربیگری شنا ، جلد اول
نویسنده: دکتر ارنست مگلیسکو
مترجم: محمد علی پور ، سید محمد رضا نجفی ، اکبر احمدی، حسین بابایی ساداتی ، حمید مسجدی
ویراستار علمی: محمد علی پور ، سید محمد رضا نجفی
ویرایش نهایی: رضا ملازینل