تعادل پروتئین در ورزش

حفظ بافت عضلات اسکلتی مبتنی بر تعادل پویا بین سنتز و تجزیه پروتئین های عضلانی می باشد. بدن انسان وضعیت ثابتی از نوسازی پروتئین دارد. یعنی پروتئین ها دائماً در سراسر روز تجزیه و مجدداً سنتز(ساخته) می شوند، اتفاقی که آن را نوسازی پروتئین می نامند. به طور میانگین نوسازی پروتئین های عضلات اسکلتی در افراد سالم، تقریبا ۱.۲% در روز (در یک فرد ۷۵ کیلوئی تقریبا ۳۰۰ گرم پروتئین نوسازی می گردد) می باشد که در حقیقت بخشی از آن از طریق پروتئین های دریافتی از طریق غذا وبخش دیگر به واسطه پروتئین های تجزیه شده بدن و قرارگیری آمین اسیدها در چرخه نوسازی می باشد و همیشه یک تعادل پویا در حفظ آن وجود دارد. در زمان گرسنگی، تجزیه پروتئین های عضلات  بیشتر از سنتز آنها بوده و در زمان سیری این روند برعکس می شود.
سنتز پروتئین دو جزء اصلی دارد: رونویسی و ترجمه ( شکل زیر). رونویسی از طریق فرآیند پیچیده ای که از ۳ فاز تشکیل شده است، در هسته سلول رخ می دهد: مرحله آغازین، مرحله طویل شدن و مرحله پایانی.
ترجمه در اندامک هایی به نام ریبوزوم که در سارکوپلاسم واقع شده است، صورت می گیرد. در واقع گفته شده است ریبوزوم ها به عنوان یک کارخانه بزرگ پپتیدسازی عمل می کنند.
حین یک جلسه تمرین مقاومتی، سنتز پروتئین های عضلانی سرکوب می شود و فرآیند پروتئولیز ( تجزیه پروتئین ها و تبدیل آنها به اسیدهای آمینه ) رخ می دهد، به طوری که تعادل خالص پروتئینی به سمت منفی شدن سوق پیدا می کند. بعد از اتمام تمرین، با تامین مواد مغذی مورد نیاز، سنتز پروتئین های عضلانی ۲ تا ۵ برابر افزایش می یابد و تا ۴۸ ساعت بعد از تمرین نیز در حد بالا باقی خواهد ماند. افزایش سنتز پروتئین ناشی از فعالیت ورزشی، در درجه اول به بهبود کارائی فرآیند ترجمه نسبت داده شده است. بنابراین، زمانی که تمرینات مقاومتی به طور منظم و استراحت بین جلسات تمرینی به طور کامل انجام می شود، سنتز پروتئین از تجزیه پروتئین ( پروتئولیز ) پیشی می گیرد، در نتیجه رشد پیوسته عضلات اسکلتی افزایش می یابد.

منبع : دانش و توسعه هایپرتروفی عضله
نویسنده : دکتر برد شونفیلد
مترجمین: محمد علی پور، حمید مسجدی و همکاران
ویرایش نهایی: رضا ملازینل