ﻧﻘﺶ ﺗﻨﻔﺲ در ﻋﻤﻠﮑﺮد ﺷﻨﺎ

تنفس علاوه بر تامین اکسیژن برای زنده ماندن در تنظیم تعادل اسیدی و بازی خون نیز اهمیت بسیار دارد، هوا از طریق بینی و دهان بوسیله نای به سمت ریه و نایژه ها هدایت می شوند. هر نایژه هوا را به یک سمت ریه منتقل می کند که بخشی از اکسیژن درون آن با دی اکسید کربن تولید شده در عضلات به مغز و سایر بافت های بدن منتقل می شود که از این اکسیژن برای باز سازی هوازی ATP استفاده می کنند، دی اکسید کربن نیز از طریق بازدم‌ به محیط بیرون از بدن بر می گردد. درون ریه ها هم سمت راست و هم سمت چپ نایژه ها به مجموعه ای از انشعابات نایژک ها تقیسم‌می شوند.
در انتهای هر نایژک یک حبابچه کوچک قرار دارد که شبیه جوانه های انتهای شاخه درخت هستند. حبابچه ها ساختارهایی هستند که اکسیژن و دی اکسید کربن در آنجا تبادل می شوند. اطراف هر حبابچه تنفسی توسط شبکه مویرگی به نام مویرگ های ریوی پوشیده شده که به رگ های بزرگتر منتهی می شود. اکسیژن به دلیل تغییر فشار از حبابچه های ریوی به مویرگ های ریوی منتشر می شوند با توجه به این که دی اکسید کربن در بدن تولید می شود در مسیر مخالف یعنی از مویرگ های ریوی به حبابچه های ریوی و از آنجا به لوله های نایژه و به نای و در پایان از طریق دهان و بینی به صورت بازدم به اتمسفر باز می گردد.
تنفس نتیجه انقباض عضلات بین دنده ای، ماهیچه های نردبانی، جناغی چنبری پستانی، سینه ای کوچک، و ماهیچه های بین دندهای خارجی است. پایین آمدن دیافراگم نیز موجب افزایش اندازه حبابچه قفسه سینه شده و در نتیجه هوای بیشتری به داخل کشیده می شود در حین تمرین سرعت تنفس افزایش می یابد، عمل بازدم توسط انقباض عضلات بین دنده ای داخلی حمایت می شود. انقباض عضلات شکمی نیز به کاهش اندازه حبابچه قفسه سینه و بازگشت دیافراگم، افزایش و هل دادن هوا به خارج و اتمسفر کمک می کند؛ اما در شرایط بازدم ارادی و فعالیت های شدید ورزشی عضلات بین دنده ای داخلی، راست شکمی و مورب شکمی در این فرایند نقش دارد.

منبع: کتاب مبانی مربیگری شنا
مترجم: محمد علی پور ، سید محمد رضا نجفی ، اکبر احمدی ، حسین بابایی ساداتی ، حمید مسجدی
ویراستار علمی: محمد علی پور ، سید محمد رضا نجف
ویرایش نهایی: رضا ملازینل